"Badania w przyrodzie sugerują, że w wodzie dzikie salamandry preferują siedliska z obfitymi skałami, roślinnością, a najlepiej jedno i drugie. Najczęściej występują w płytkich stawach z bujną roślinnością.
Wiele gatunków upodobało sobie szerokolistną rdestnicę (Potamogeton natans) i Wągrowiec blady (Chiloscyphus pallescens). Skały i roślinność dają im poczucie bezpieczeństwa, bo jest to ochrona przed potencjalnymi drapieżnikami i bezpieczne miejsce rozrodu, gdzie
salamandry mogą kojarzyć się i składać jaja.
Jednak preferencje siedliskowe salamander nie są uniwersalne i pozostają niezbadane w przypadku Ambystoma mexicanu, światowej sławy salamandra, która jest krytyczna w naturze zagrożona, ale łatwo się rozmnaża niewoli. Naturalne środowisko axolotla (Ambystoma mexicanum) zapewnia różnorodnoe warunki, które mogą wpływać na wybór siedliska. Xochimilco, ostatni pozostały obszar, w którym axolotl występuje naturalnie , jest zarządzane, ale silnie zanieczyszczone, są to tereny podmokłe składające się z serii błotnistych, różnych wielkościowo kanałów łączących jeziora, co wpływa na rozmieszczenie makrofitów. Roślinność może służyć jako schronienie przed drapieżnikami, takimi jak raki, ryby, węże i ptaki. Ponadto ważne są obszary roślinności jako siedlisko pożywienia dla axolotla, takie jak bezkręgowce i małe ryby.
Dlatego nasza główna hipoteza jest taka, że aksolotle preferują mikrosiedliska roślinne w różnych środowiskach. Dlatego wypuszczenie aksolotli wyhodowanych w niewoli do naturalnego kanału w Xochimilco lub sztucznego kanału w zoo Chapultepec nie było przypadkowe, ale raczej związane z obecnością roślinności. Ponadto zbadaliśmy, czy inne czynniki, takie jak jako okresy dobowe lub nocne, wiek i płeć aksolotla, i rozkład przestrzenny, albo jednorodny (równa) lub niejednorodna (nierównomierna) roślinności wpłynęło na tę preferencję. Zrozumienie jak ważna jest roślinność względem wyboru siedliska zagrożonej salamandry może pomóc w ulepszeniu reintrodukcji ich do rodzimego ekosystemu, w tym budowy ostoi, oraz dostarcza nam cennych informacji odnoście hodowania ich w niewoli. Ponadto, potwierdzenie, że osobniki wychowane w niewoli używają roślinności jako schronienie, zakładając podobieństwo zachowań adaptacyjnych udokumentowane u dzikich salamander kilku gatunków, może sugerować, że ponowne wprowadzenie i relokacja do sprzyjających warunków meksykańskiego axolotla są wykonalne.
Sztucznym miejscem badań był okrągły, betonowy kanał położony na terenie ogrodu zoologicznego Chapultepec w Mexico City. Zoo znajduje się w oryginalnym siedlisku aksolotla w dorzeczu Meksyku i jest odwiedzane przez około 5,5 miliona ludzi rocznie. 1,2-m- kanał głębinowy miał 2,5 m szerokości i krążył wokół lądowej wyspy, razem mierzyły 15 m średnicy. Roślinność wodna była nierównomierna, rozmieszczona w tym siedlisku w 23 kwadratach. Ten kanał był zaopatrzony w małe ryby i raki przed wpuszczeniem axolotli, podczas 72-godzinnego monitoringu nie podano dodatkowego pożywienia. Aksolotle mogły również używać alternatywnego źródła żywności, takiego jak ślimaki, larwy wodne lub owady, które skolonizował staw. O ile wiemy, nie było jeszcze realnego ryzyka drapieżników; choć podczas wizyt i pracy, axolotle mogły postrzegać personel zoo i odwiedzających jako drapieżniki.
Miejscem badań przyrodniczych był zamknięty kanał/ostoja, położony na południu miasta Meksyk w obrębie Xochimilco, teren podmokły o powierzchni 2200 ha z ostatnią pozostałą dziką populacją aksolotli. Mierzył 1,80 m, miał ok. 1m głębokości. Ten kanał miał lokalne elementy terenów podmokłych, ale były one częściowo odizolowane od głównego kanału, poprzez filtry siatkowe do wody wzmocnione przez grupę wschodzących roślin, tworząc barierę zwiększająca jakość wody i wykluczającą egzotyczne ryby.
W tym kanale rosły Wywłócznik (Myriophyllum aquaticum) i Hiacynt wodny (Eichhornia crassipes); posadzono je w pięciu kwadratach, naprzemiennie z pięcioma innymi kwadratami nie-roślinnymi tego samego rozmiaru. Wegetatywne i nie roślinne obszary zostały rozłożone „równomiernie” na całej powierzchni kanału. Zakładamy, że aksolotle w obu kanałach miały podobne diety, składające się głównie z małych ryb, raków i owadów. Potencjalne drapieżniki zagarażające dorosłym axolotlom w tym węże i ptaki wodne były obecne; jednak drapieżnictwo na w pełni rozwinięte aksolotle uważa się za niskie. W tym naturalnym kanale, obecność człowieka podczas badań była znikoma.
Aby śledzić ruchy aksolotli w badanych miejscach, nadajniki radiotelemetryczne zostały chirurgicznie wszczepione do jamy brzusznej 16 osobników, osiem samców i samic. Wszystkie te organizmy były hodowane w Laboratorio de Restauracio´n Ecolo´gica (LRE), Instituto de Biolo- gı´a, UNAM (zezwolenie: FAUT: 0112) w minimalistycznych warunkach (tj. bez żywych lub sztucznych roślin).
(...)
Oznakowane nadajnikami axolotle zostały wprowadzone do naturalnego i sztucznego kanału i były monitorowane za pomocą kierunkowej anteny Yagi i receptora TRX. Co godzinę, w ciągu 72 kolejnych godzin zarejestrowaliśmy ich położenie przestrzenne w ponumerowanych kwadratach, które były sklasyfikowane jako „rośliny” lub „inne niż rośliny”. Żaden z dwóch kanałów nie był sztucznie oświetlony w nocy, używano jedynie latarek ręcznych były do badań. Były trzy okresy monitorowania: dwa w Xochimilco (marzec i czerwiec 2011) i jeden w zoo (Grudzień 2011). Użyliśmy sześciu axolotli do okresu monitorowania w zoo (samice = 4, samce = 2) oraz po pięć axolotli dla każdego z okresu monitoringu w Xochimilco (marzec i czerwiec, samice = 2, samce = 3). Żaden aksolotl nie był testowany przez więcej niż jeden okres monitorowania. Czerwcowy okres monitorowania wystąpił podczas pory deszczowej w Meksyku.
Efektywność wykrywania aksolotli za pomocą telemetrii była wysoka. Udało nam się śledzić axolotle w 85% czasu. Aksolotle w sztucznym kanale zoo dużo częściej występują w roślinach niż w kwadratach bez roślin. Chociaż dystrybucja w naturalnym kanale Xochimilco pojawiała się losowo, biorąc pod uwagę czas, okazało się, że w ciągu dnia istniało duże prawdopodobieństwo przebywania aksolotli w kwadratach porośniętych roślinnością. Preferowanie kwadratów z roślinnością obserwowane u aksolotli ze sztucznego kanału zoo nie różniły się między okresami dobowymi i nocnymi, ani nie znaleźliśmy żadnego znaczącego efektu płci lub wieku aksolotla na ich rozmieszczenie w roślinach lub kwadraty bez roślin w każdym kanale.
W sztucznym kanale zoo, gdzie rośliny były rozmieszczone niejednorodnie axolotle miały znacznie niższy procent przebywania w nich niż oczekiwano. Tymczasem w naturalnym kanale Xochimilco, gdzie rozmieszczenie roślinności było jednorodne, axolotle tak często przebywały w roślinach, że nie różniło się od oczekiwanej wartości.
Co ciekawe, w we wszystkich trzech eksperymentach aksolotle były wysoce powiązane z częściami kwadratów, które miały rośliny.
Całkowita odległość, na jaką przemieściły się aksolotle, wahała się od 0 do 23 m podczas pierwszej godziny monitorowania. Średnia prędkość na godzinę przez każdego aksolotla wynosiła od 2 do 2,8 m / h była podobna we wszystkich trzech monitorowanych okresach, chociaż większą zmienność przebytej odległości zaobserwowano u axolotli w kanale zoo. Zaobserwowano istotne różnice w ruchu między okresami dobowymi i nocnymi. Odległości odnotowane podczas fazy nocnej dla Xochimilco były znacznie dłuższe niż obserwowane podczas fazy dobowej i odpowiadało za 68–71% całkowitej przebytej odległości. Dla axolotli w kanale zoo nie było znaczącej różnicy między podróżami nocnymi a dziennymi odległości.
Odległości pokonane przez aksolotle w każdym okresów monitorowania były wystarczająco długie, aby umożliwić zapoznanie się z różnicami mikrohabitatów w każdym badanym miejscu. Zauważyliśmy że aksolotle miały tendencję do przebywania się w określonych miejscach, sugeruje to, że aksolotle mogą dostrzegać różnice mikrosiedliska i wybierają poszczególne obszary częściej niż inne. Nasze wyniki sugerują, że axolotle w naturalnym kanale Xochimilco preferowały mikrosiedliska roślinne w ciągu dnia, kiedy były mniej aktywne. Podobnie w sztucznym zoo, axolotle preferowały mikrosiedliska z roślinami, ale ta preferencja wystąpiła niezależnie od cykli dobowych i nocnych. Wykorzystanie skał i roślinności w środowisku wodnym jako schronienie, ochroną przed drapieżnikami i składaniem jaj udokumentowano u kilku gatunków dzikiej salamandry. Ale badania zwierząt hodowanych w niewoli, którym często brakuje umiejętności behawioralnych związanych z unikaniem drapieżników i mniejsza efektywność żerowania, ponownie wprowadzonych do środowiska naturalnego są rzadkością.
W Xochimilco żyją drapieżniki axolotli na różnych etapach życia. Na przykład egzotyczne ryby, głównie tilapia, której populacje są duże żywi się larwami aksolotla i młodymi osobnikami oraz ranią dorosłe
Rodzime raki Cambarellus montezumae również konsumują aksolotle na etapie larw, ale stają się pokarmem dorosłych axolotli. Chociaż kanał badawczy był zamknięty i żadna drapieżna ryba nie mogła wpłynąć, plik półprzepuszczalna bariera pozwalała na przepływ wody i aksolotle mogły zareagować behawioralnie na zapach drapieżnika.
Wraz z innymi drapieżnikami, takimi jak ptaki i węże, zapach ryb drapieżnych mogłyby wyjaśnić, dlaczego aksolotle w kanale Xochimilco były najbardziej aktywne w nocy. Zmniejszona liczba drapieżników w godzinach nocnych mogą powodować preferowanie poruszania się w nocy zamiast w ciągu dnia.
Aksolotle w sztucznym kanale zoo wykazały preferencję dla kwadratów roślinnych niezależnie dla dobowych i nocnych okresów czasu. Ci więcej, ich poziom aktywności nie zmieniał się między nocą i dniem. Ale hipoteza, że obecność drapieżników wpływa na dobową aktywność wydaje się być wspierana przez
nasze odkrycie wyższeych aktywności nocnych w Xochimilco (gdzie były drapieżniki i ich chemiczne sygnały obecne) w przeciwieństwie do zoo (gdzie były drapieżniki całkowicie nieobecne).
Kolejny czynnik, który może wpływać na wybór mikrosiedliska dotyczy sezonowości środowiskowej. Salamandry modyfikują swoje aktywności w zakresie warunków klimatycznych, w zależności od zmian temperatury lub światła słonecznego. Niższe temperatury (poniżej 17 C) są związane z sezonem rozrodczym u A. mexicanum. Najzimniejsze miesiące (od listopada do marca) pokrywają się z najwyższym wskaźnikiem reprodukcji.
W kanale Xochimilco, roślinność była równomiernie rozmieszczona, a poszczególne osobniki rozdzielone przestrzennie, nie grupowały się, natomiast w kanale zoo, axolotle wydawały się tworzyć grupy w ścisłym związku z roślinami i pozostawały w grupach. Do porównania możliwe jest uzyskanie wyników z obu ośrodków badawczych, sugerują, że siedlisko w kanale zoo spowodowało zgrupowanie organizmów w obrębie jakościowych obszarow.
Nasze badanie potwierdza, że roślinność jest ważnym składnikiem siedliska aksolotli. Wierzymy ta wiedza będzie ważna dla hodujących i zarządzajacych tym gatunkiem, a także pomoże w wysiłku przywracania go w rodzimym ekosystemie. Wiele programów reintrodukcji gatunków zagrożonych zwierząt zawodzą, często z powodu braku u zwierząt wyhodowanych w niewoli umiejętności behawioralnych potrzebnych do przetrwania. Te wyhodowane w niewoli axolotle,
wyhodowane w minimalistycznych warunkach (tj. bez żywych lub sztucznych roślin), używały roślinności jako schronienia w obu - sztucznym i naturalnym środowisku; daje to nadzieję na przyszły sukces reintrodukcji i relokacji programów tego gatunku. Jednak dalsze pytania wynikające z tego projektu muszą zostać zbadane, aby lepiej zrozumieć dobór siedliska i codzienne czynności axolotli."
Microhabitat selection of axolotls, Ambystoma mexicanum,
in artificial and natural aquatic systems
Cristina Ayala . Alejandra G. Ramos . A´ ngel Merlo . Luis Zambrano
